ความดันโลหิตสูง ซึ่งอาจมาพร้อมกับหัวใจ สมอง ไต ฯลฯ อาการทางคลินิกของการทำงานของอวัยวะ หรือความเสียหายทางอินทรีย์ ความดันโลหิตสูง เป็นโรคเรื้อรังที่พบบ่อยที่สุด และเป็นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญที่สุดสำหรับโรคหลอดเลือดหัวใจ และหลอดเลือด ความดันโลหิตของคนปกติ จะผันผวนภายในช่วงที่กำหนด โดยมีการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมภายในและภายนอก
ในประชากรโดยรวม ระดับความดันโลหิต จะค่อยๆ เพิ่มขึ้นตามอายุ โดยที่ความดันโลหิตซิสโตลิก มีความชัดเจนมากขึ้น แต่หลังจากอายุ 50 ปี ความดันโลหิตช่วงไดแอสโตลิกมีแนวโน้มลดลง และความดันชีพจรก็เพิ่มขึ้นด้วย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ความเข้าใจของผู้คนเกี่ยวกับบทบาทของปัจจัยเสี่ยงหลายประการ สำหรับโรคหลอดเลือดหัวใจ และการป้องกันหัวใจ สมอง และอวัยวะเป้าหมายของไตได้ลึกซึ้งขึ้นอย่างต่อเนื่อง และได้มีการปรับเกณฑ์
การวินิจฉัยโรคความดันโลหิตสูงอย่างต่อเนื่อง ในปัจจุบัน เชื่อกันว่า ผู้ป่วยที่มีระดับความดันโลหิตเท่ากัน มีความเสี่ยงที่จะเป็นโรคหัวใจและหลอดเลือดแตกต่างกัน จึงมีแนวคิดเรื่องการแบ่งชั้นความดันโลหิต กล่าวคือ ผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงต่อโรคหัวใจและหลอดเลือดต่างกัน ควรมีระดับความดันโลหิตที่เหมาะสมต่างกัน
การประเมินความดันโลหิต และปัจจัยเสี่ยงเป็นพื้นฐานหลักในการวินิจฉัย และกำหนดแผนการรักษาความดันโลหิตสูง ผู้ป่วยแต่ละราย มีเป้าหมายในการบริหารความดันโลหิตสูงต่างกัน เมื่อเผชิญหน้าผู้ป่วย แพทย์จะตัดสินความดันโลหิตที่เหมาะสมที่สุด สำหรับผู้ป่วยตามมาตรฐานอ้างอิง เงื่อนไขเฉพาะ ขอบเขต ใช้มาตรการการรักษาเป้าหมาย บนพื้นฐานของการปรับปรุงวิถีชีวิต
ขอแนะนำให้ใช้ยาลดความดันโลหิตที่ออกฤทธิ์นาน 24 ชั่วโมง เพื่อควบคุมความดันโลหิต นอกจากการประเมินความดันโลหิตในสำนักงานแล้ว ผู้ป่วยควรให้ความสนใจกับการเฝ้าติดตาม และจัดการความดันโลหิตในตอนเช้าของครอบครัวเพื่อควบคุมความดันโลหิต และลดอุบัติการณ์ของโรคหัวใจและหลอดเลือด
สาเหตุและปัจจัยทางพันธุกรรม ผู้ป่วยความดันโลหิตสูงประมาณ 60 เปอร์เซ็นต์ มีประวัติครอบครัว ปัจจุบันเชื่อกันว่า เกิดจากการถ่ายทอดทางพันธุกรรม และ 30 ถึง 50 เปอร์เซ็นต์ ของผู้ป่วยความดันโลหิตสูง มีภูมิหลังทางพันธุกรรม ปัจจัยทางจิตและสิ่งแวดล้อม ความตึงเครียดทางจิตใจในระยะยาว ความตื่นเต้น ความวิตกกังวล เสียงหรือการกระตุ้นทางสายตาที่ไม่ดี และปัจจัยอื่นๆ อาจทำให้เกิดความดันโลหิตสูงได้
ปัจจัยอายุ อัตราอุบัติการณ์มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นตามอายุ และอัตราอุบัติการณ์สูงขึ้นในผู้ที่มีอายุมากกว่า 40 ปี ปัจจัยด้านไลฟ์สไตล์ โครงสร้างอาหารที่ไม่เหมาะสม เช่น โซเดียมที่มากเกินไป อาหารที่มีโพแทสเซียมต่ำ การดื่มหนัก และการบริโภคกรดไขมันอิ่มตัวมากเกินไป อาจทำให้ความดันโลหิตเพิ่มขึ้นได้ การสูบบุหรี่ สามารถเร่งกระบวนการของหลอดเลือด และเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อความดันโลหิตสูง
ผลของยา ได้แก่ ยาคุมกำเนิด ฮอร์โมน ยาแก้ปวดแก้อักเสบ ฯลฯ อาจส่งผลต่อความดันโลหิตได้ ผลกระทบของโรคอื่นๆ เช่น โรคอ้วน เบาหวาน โรคหยุดหายใจขณะหลับ โรคไทรอยด์ หลอดเลือดแดงไตตีบ ความเสียหายของเนื้อเยื่อในไต รอยโรคต่อมหมวกไต โรคเนื้องอกของต่อมหมวกไตส่วนใน เนื้องอกต่อมไร้ท่อ อื่นๆ เป็นต้น
การจัดหมวดหมู่ทางคลินิก ความดันโลหิตสูง สามารถแบ่งออกเป็นสองประเภท อธิบายรายละเอียดได้ ดังนี้ ความดันโลหิตสูง ที่จำเป็น เป็นโรคอิสระที่มีความดันโลหิตสูง เป็นอาการทางคลินิกหลัก และสาเหตุที่ยังไม่ชัดเจน คิดเป็นกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ ของผู้ป่วยความดันโลหิตสูงทั้งหมด ความดันโลหิตสูงรอง เรียกอีกอย่างว่า อาการความดันโลหิตสูงในโรคนี้
สาเหตุชัดเจน ความดันโลหิตสูงเป็นเพียงหนึ่งในอาการทางคลินิกของโรค และความดันโลหิตอาจเพิ่มขึ้นชั่วคราวหรือถาวร อาการของความดันโลหิตสูงแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล อาการในระยะแรกอาจไม่แสดงอาการ หรือไม่ชัดเจน อาการที่พบบ่อย ได้แก่ เวียนศีรษะ ปวดศีรษะ คอตึง เหนื่อยล้า และใจสั่น เป็นต้น
ความดันโลหิตจะสูงขึ้น หลังจากความเหนื่อยล้า ความเครียดทางจิตใจ และอารมณ์แปรปรวนเท่านั้น และจะกลับมาเป็นปกติหลังจากพักผ่อน เมื่อระยะของโรคยืดเยื้อ ความดันโลหิตจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และอาการต่างๆ จะค่อยๆ ปรากฏขึ้น ในเวลานี้เรียกว่า ความดันโลหิตสูงเรื้อรัง อาการของความดันโลหิตสูงเกี่ยวข้องกับระดับความดันโลหิต อาการส่วนใหญ่ จะรุนแรงขึ้นหลังจากหงุดหงิด หรือเมื่อยล้า
บทความอื่นๆที่น่าสนใจ : หลอดเลือด การกินยาสามารถขจัดคราบพลัคหลอดเลือดได้หรือไม่ อย่างไร
